Relacja Pielgrzyma - Dzień Dziesiąty - 44 Warszawska Akademicka Pielgrzymka Metropolitarna - Grupa biało-żółta

Dzień dziesiąty - 14 sierpnia (środa)

Ewangelia (Mt 18, 15-20)
Braterskie upomnienie

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik.

Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.

Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

Dzisiaj jest ostatni dzień naszej pielgrzymki, a już wkrótce dotrzemy do naszego celu – Jasnej Góry. Podczas tego pielgrzymowania przeżyliśmy wiele trudnych chwil, ale jeszcze więcej było momentów radosnych, które stworzyły niezapomniane wspomnienia. Zgłębiając tajemnice Mszy Świętej, doszliśmy w tych 10 dniach do końcowych słów, które słyszymy od księdza lub diakona po błogosławieństwie: „Idźcie w pokoju Chrystusa”.

W poprzednim dniu przypomnieliśmy sobie, że Chrystus jest naszym pokojem, którym obdarowuje nas i naszych bliskich. Teraz, podobnie jak apostołowie, jesteśmy posłani przez Jezusa do głoszenia Ewangelii i wprowadzania Jego dzieła w świat. Każdy z nas jest powołany do dzielenia się Jego pokojem z innymi. Dzisiejsza Ewangelia również przypomina nam o ważności wspólnoty Kościoła oraz o znaczeniu pojednania z naszym grzesznym bratem czy siostrą.

Nasze powołania mogą być różne: świętość przez kapłaństwo, małżeństwo czy życie świeckie. Mamy za zadanie głosić wielkie dzieła, które dokonał Jezus Chrystus, i dzielić się Jego pokojem ze wszystkimi. Pielgrzymka to nie koniec, lecz tylko początek w naszej misji głoszenia słowa Bożego – nie tylko słowami, ale także czynami.

Dla niektórych była to pierwsza pielgrzymka, dla innych – trzydziesta pierwsza, ale każda z nich przemienia człowieka, aby, podobnie jak apostołowie po spotkaniu z Zmartwychwstałym Jezusem, iść napełnionym Duchem Świętym i pokojem Chrystusa, żyć i dzielić się tym pokojem ze wszystkimi.

Jakie jest moje powołanie? Niezależnie od wybranej drogi – czy to kapłaństwo, małżeństwo, czy życie świeckie – jesteśmy powołani do głoszenia wielkich dzieł, które dokonał Pan Bóg. 
Jakie zmiany doznałem po tej pielgrzymce? Czy będę w stanie powrócić do takiego samego trybu życia, w którym żyłem przed pielgrzymką? 
Jeśli pielgrzymowałem już nie po raz pierwszy, jak bardzo zmieniłem się w porównaniu do poprzednich pielgrzymek? Zastanówmy się również nad tym, w jaki sposób, gdzie, kiedy i jak wprowadzamy pokój Chrystusa w świat.

Dzisiaj jest ostatni dzień naszego pielgrzymowania. Wszyscy odczuwają wielką radość, ponieważ jesteśmy już bardzo blisko naszego celu – Jasnej Góry. Wyruszyliśmy wcześnie rano, około 3:45, aby jak najwcześniej spotkać się z Matką Zbawiciela.

Po drodze przeszliśmy przez sanktuarium świętego Ojca Pio, gdzie znajduje się również tzw. Przeprośna Górka, gdzie pielgrzymi zatrzymują się, aby prosić się nawzajem o przebaczenie za różne nieporozumienia i krzywdy. Następnie dotarliśmy do Jasnej Góry – widok sanktuarium i witających nas ludzi jest niesamowity, to uczucie trudne do opisania słowami, trzeba to po prostu przeżyć.

Przebyliśmy kilkanaście kilometrów radości, aż dotarliśmy na Jasną Górę. Nazwa miejsca pochodzi od białych skał wapiennych, na których zbudowany jest klasztor. Cudowny obraz Matki Bożej obecny jest w Częstochowie od 1384 roku. Według legendy, obraz namalował św. Łukasz Ewangelista na blacie stołu z domu Maryi Panny w Jerozolimie. Charakterystyczne trzy rysy na prawym policzku Madonny powstały w 1430 roku podczas tureckiego najazdu.

Najstarsza część kaplicy, w której umieszczony jest obraz, została wybudowana w stylu gotyckim, a później przebudowana na styl barokowy. W tym roku po raz 366 na Jasną Górę dotarła najstarsza polska pielgrzymka, która wyrusza zawsze 5 maja z Łowicza i trwa 6 dni. Jako pierwsza w sezonie pielgrzymkowym, zwana jest „jaskółką”, zapowiadającą inne pielgrzymki zmierzające do częstochowskiego sanktuarium.

W miarę zbliżania się do zakończenia naszego pielgrzymowania, wielu z nas wyrażało głęboką nadzieję i chęć powrotu tu za rok. Atmosfera wspólnoty, duchowe przeżycia oraz głębokie emocje, które towarzyszyły nam przez całą drogę, utwierdziły nas w przekonaniu, że to doświadczenie warto powtórzyć. W sercach wielu pielgrzymów zrodziło się pragnienie, aby ponownie przeżyć tę wyjątkową duchową podróż i ponownie stanąć u stóp Jasnej Góry, czerpiąc siłę i inspirację na kolejne miesiące.

Podsumowując, można rzec, że przez te 10 dni pielgrzymowania przeszliśmy łącznie około 300 km, docierając w dziesiątym dniu do naszego celu – Jasnej Góry. Przeżyliśmy mnóstwo niezapomnianych chwil, poznaliśmy wielu nowych ludzi i pogłębiliśmy relacje z tymi, których już znaliśmy. To był czas szczególnego zgłębiania naszych relacji z Panem Bogiem, poprzez codzienne modlitwy, medytacje i konferencje, ale również poprzez spotkania z innymi osobami. Każdy z nas z niecierpliwością czeka na kolejny rok, aby móc ponownie pielgrzymować do Jasnej Góry. Przypomina nam się słowa codziennej modlitwy, które odmawialiśmy każdego ranka: każdy dzień jest darem od Pana Boga i tak jak staraliśmy się przeżyć każdy dzień pielgrzymki na sto procent, tak też powinniśmy żyć każdy dzień naszego życia. Każdy dzień niesie nowe możliwości, a to jak go przeżyjemy, zależy tylko od nas – czy wykorzystamy ten czas dobrze, czy zmarnujemy. Po tych dziesięciu dniach pielgrzymowania powinniśmy nauczyć się, że każdy dzień ma swoją wartość i nie powinien być marnowany; wtedy nasza ofiara będzie dobra i miła Panu Bogu.